کشف سیاهچالهای که روزانه یک خورشید را می‌بلعد
تاریخ انتشار: ۲۱ فروردین ۱۴۰۳ | کد خبر: ۴۰۰۹۳۰۸۸
بر اساس مطالعه‌ای که در مجله علمی طبیعت (Nature) منتشر شده است، اخترشناسان سیاهچالهای کلان‌جرم را شناسایی کردند که با اندازه‌ای برابر ۱۷ میلیارد خورشید، روزانه معادل یک خورشید را می‌بلعد و نوری معادل بیش از ۵۰۰ میلیارد خورشید را ساطع می‌کند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، کریستین وولف، اخترشناس دانشگاه ملی استرالیا (ANU) و نویسنده اصلی این مطالعه در بیانیه مطبوعاتی رصدخانه اروپایی در نیمکره جنوبی (ESO) توضیح داد که ما سریع‌ترین میزان رشد ثبت شده در سیاهچاله‌ها تا به امروز را کشف کردیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سیاهچاله ابرکلان‌جرم فی‌نفسه نامرئی است، اما موجب می‌شود تا هسته کهکشانی روشن بماند و خودش نیز در پناه آن محفوظ بماند. به گفته کریستین وولف، هسته‌های کهکشانی اختروش (quasar) نامیده می‌شوند و این هسته کهکشانی خاص که توسط تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه اروپایی در نیمکره جنوبی واقع در شیلی مشاهده شده که درخشنده‌ترین جرم در عالم شناخته شده است.
تاریخ تولد و کشف سیاه چاله۱۲ میلیارد سال طول کشیده تا نور این سیاهچاله به این تلسکوپ برسد، به این معنا که این امکان وجود دارد که تاریخ بوجود آمدن این سیاهچاله به دوران ابتدایی کیهان یعنی ۱۳ میلیارد و ۸۰۰ میلیون سال قبل، باز می‌گردد.
طبق مطالعه منتشر شده در روز دوشنبه، نور این سیاهچاله که «J0529-4351» نام گرفته است، اولین بار در دهه ۱۹۸۰ میلادی شناسایی شده است؛ و جالب اینکه تجزیه و تحلیل خودکار داده‌های ارسالی از فضاپیمای گایا (Gaia) در حین نقشه‌برداری از کهکشان، این درخشندگی را به یک ستاره بسیار درخشان تشبیه کرده است.
بعدها محققانی که از رصدخانه سایدینگ اسپرینگ در استرالیا و تلسکوپ رصدخانه اروپایی در نیمکره جنوبی در شیلی استفاده کردند، سال گذشته میلادی متوجه شدند که این کلان جرم در حقیقت یک اختروش است و نه یک ستاره بسیار درخشان.
بر اساس بیانیه مطبوعاتی رصدخانه اروپایی در نیمکره جنوبی، این سیاهچاله ابرکلان‌جرم مقدار عظیمی از ماده را جذب خود می‌کند و با شتابی که به گرد پای آن هم نمی‌توان رسید، نوری معادل بیش از ۵۰۰ میلیارد خورشید ساطع می‌کند.
در این مطالعه در عین حال یادآور می‌شود که اختروش‌های مشابه‌ای نیز در سال‌های اخیر کشف شده‌اند، اما توضیح وجود چنین شیء عظیم و نورانی در کیهان نخستین، بسیار دشوار است. به عبارت دیگر، نظریه‌ها در توصیف چنین ابرکلان‌جرمی عاجز هستند.
یک سیاهچاله به طور معمول پس از مرگ یک ستاره و انفجار آن متولد می‌شود و سپس هسته آن به درون خودش فرو می‌ریزد و سپس با تغذیه گرفتن از مواد پیرامونی که از طریق میدان گرانشی خود جذب می‌کند، رفته رفته رشد می‌کند.
دانشمندان هم اکنون در حال مطالعه چگونگی فرآیندی هستند که به موجب آن سیاهچاله‌ها می‌توانند در زمان نسبتاً کوتاهی در کیهانِ متاخر به یک کلان‌جرم تبدیل شوند.
کد خبر 742735منبع: ایمنا
کلیدواژه: سیاهچاله کشف سیاهچاله اخترشناسان خورشید تازه های نجوم رویداد نجومی شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق میلیارد خورشید سیاه چاله
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۴۰۰۹۳۰۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تازه‌ترین شواهد از وجود سیاره X در لبه تاریک منظومه شمسی
گروهی از دانشمندان سیاره‌شناس از کالتک (مؤسسه فناوری کالیفرنیا)، دانشگاه کوت د-ازور و مؤسسه تحقیقات ساوت‌وست شواهد جدیدی را مبنی بر وجود سیاره نهم گزارش کرده‌اند. آنها مقاله خود را روی سرور preprint arXiv منتشر کرده‌اند و این مقاله برای انتشار در «آستروفیزیکال ژورنال لترز» پذیرفته شده است.
به گزارش خبرآنلاین، سال ۲۰۱۵ (۱۳۹۴) بود که دو اخترشناس کلتک، چندین جرم کمربند کایپر (کویی‌پر) را در خارج از مدار نپتون، در نزدیکی لبه منظومه شمسی پیدا کردند که به نظر می‌رسید در جهت‌گیری تقریبا نزدیکی نسبت به خورشید واقع شده‌اند. دانشمندان دلیل این انباشتگی را کشش گرانشی سیاره‌ای ناشناخته پیشنهاد دادند؛ سیاره‌ای که بعداً سیاره نهم نام گرفت. این سیاره پیشنهادی حدود ۶ برابر زمین سنگینی دارد و فاصله‌اش از خورشید می‌تواند بین ۳۵۰ تا ۶۰۰ برابر دورتر از فاصله زمین تا خورشید باشد.
البته داستان سیاره نهم هم داستان جالبی است. از زمان کشف سیاره کوتوله پلوتو در اوایل قرن بیستم تا سال ۲۰۰۶ (۱۳۸۵) که پلوتو هنوز جزء سیارات منظومه شمسی دسته‌بندی می‌شد، اخترشناسان به دنبال سیاره دهم بودند و آن را سیاره X می‌نامیدند.
طی سه دهه اخیر و با یافتن تعداد بیشتری از اجرام کمربند کایپر و فرانپتونی‌ها (TNOها)، شواهد آماری ضدونقیضی از وجود سیاره نهم ارائه شده است. برخی تحلیل‌ها، توزیع اجرام یافت‌شده را به نفع وجود سیاره نهم تفسیر می‌کنند و برخی دیگر، کفه ترازو را به نفع نبود این سیاره تغییر می‌دهند. مقاله جدید به نفع وجود سیاره نهم است.
پژوهشگران در تحقیق خود به ردیابی حرکت‌های اجرام بلنددوره‌ای پرداختند که از مدار نپتون می‌گذرند و در طول سفر خود، حرکت‌های نامنظمی نشان می‌دهند. آنها از این مشاهدات برای ایجاد چند شبیه‌سازی کامپیوتری استفاده کردند که هرکدام، سناریوهای متفاوتی را به تصویر می‌کشند.
دانشمندان علاوه بر تصحیح اثر کشش گرانشی سیارات بزرگ منظومه شمسی بخصوص نپتون، داده‌های جزرومد کهکشانی را نیز به شبیه‌سازی اضافه کردند. جزرومد کهکشانی عبارت است از ترکیب نیروهای گرانشی اجرام راه‌شیری که در ورای مرزهای منظومه شمسی واقع شده‌اند.
شبیه‌سازی‌ها نشان داد که قابل‌قبول‌ترین توضیح برای رفتار اجرام فرانپتونی، تداخل جاذبه گرانشی از سیاره بزرگ دوردست است. متأسفانه شبیه‌سازی‌ها از آن نوع نبود که به تیم تحقیقاتی اجازه دهد مکان سیاره را نیز تعیین کند.
شرح عکس: مقایسه توزیع‌های مداری از شبیه‌سازی‌های حرکت nجسم شامل سیاره نهم ( P۹، چپ) و بدون آن (راست). هر دو پنل، فاصله حضیض (کمترین فاصله تا خورشید) را در برابر نیم‌محور اصلی ردپای مداری فرانپتونی‌های شبیه‌سازی‌شده با زاویه تمایل مداری کمتر از ۴۰ درجه (i
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است